Ξοδεύοντας τις λέξεις

Του Πασχου Mανδραβελη Το τελευταίο απόθεμα μιας κοινωνίας είναι οι λέξεις. Ακόμη κι αν όλα χαθούν, αυτές υπάρχουν για να συνδέουν τους ανθρώπους, αυτές χρειάζονται για να βρεθούν οι λύσεις. Με λέξεις περιγράφονται τα προβλήματα και φτιάχνονται τα σχέδια για έξοδο από κάθε κρίση. Στην Ελλάδα της αβαθούς αμφισβήτησης, οι λέξεις ξοδεύτηκαν ταχύτερα από τα λιγοστά αποθέματα του δημόσιου κορβανά μας. Ο νόμος, για παράδειγμα, έγινε το απροσδιόριστο «δίκιο» του εργάτη, του αγρότη και κάθε πικραμένου. Το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να συμφωνήσουμε ότι «νόμος είναι αυτό που δημοκρατικά ψηφίζεται στη Βουλή και ουδείς μπορεί ατιμώρητα να τον παραβαίνει», μας έφτασε στον Δεκέμβριο που είχε ως σύνθημα «κάθε νόμος είναι τρόμος». Το γεγονός ότι η παρανομία σχετικοποιήθηκε και άρχισε να εξετάζεται υπό το πρίσμα των (κατά δήλωση των παρανομούντων) κινήτρων, γαλούχησε κάποια παιδιά να θεωρούν δικαίωμά τους να καίνε τρένα επειδή ενοχλούνται από «το ψαρίσιο βλέμμα της απάθειας και της αδιαφορίας» στα πρόσωπα των επιβατών τους. Οταν μια γενιά ξόδεψε απερίσκεπτα την έννοια του νόμου στις διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, δεν μπορεί να περιμένει από τους βλαστούς της να μην πετάνε πέτρες στα αστυνομικά τμήματα. Οταν το κάψιμο των τραπεζών δεν θεωρείται και τόσο έγκλημα, «διότι μας κλέβουν στο επιτόκιο», το επόμενο βήμα είναι κάποιοι να σπάνε τα μπακάλικα «διότι μας κλέβουν στο ζύγι». Οταν η φθορά ξένης περιουσίας με γκράφιτι είναι κοινώς αποδεκτή ως «ελευθερία έκφρασης», τότε σίγουρα κάποια παιδιά θα θεωρήσουν ότι η κατεδάφιση ολόκληρου του τοίχου εμπίπτει στο δικαίωμά τους «να απελευθερώσουν την πόλη από τους στενούς δρόμους που κληρονομήσαμε». Οταν ο λόγος βαφτίζεται «βίαιος» –όσο οξύς και να ’ναι– τότε σίγουρα κάποιοι θα απαντήσουν στη «βία του λόγου» με γκαζάκια σε διανοούμενους. Οταν το γιαούρτωμα των καθηγητών θεωρείται «συμβολική διαμαρτυρία», ο ξυλοδαρμός τους είναι «επαναστατική πράξη». Οταν «άσυλο ιδεών» σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει κανείς για να επιβάλει τη νομιμότητα εντός των ΑΕΙ, τότε τραμπούκοι και δολιοφθορείς θα έχουν πάντα άσυλο. Πριν χρόνια ο Κώστας Χατζής τραγουδούσε «πρέπει να μάθεις και να σέβεσαι τις λέξεις (...) αν τις προδώσεις ξαφνικά / οι λέξεις γίνονται καρφιά / οι λέξεις γίνονται καρφιά και σε τρυπάνε». Δυστυχώς εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που δεν τους διδάξαμε να ξεχωρίζουν τις έννοιες, δεν τους μάθαμε να σέβονται τις λέξεις. Εμείς τις ξοδέψαμε άδικα. Αφήσαμε μια γενιά να πελαγοδρομεί σε μεταμοντέρνα νεφελώματα, που μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα. Ακόμη και «την καταστροφή των συμβόλων της εξουσίας», δηλαδή τον φόνο 21χρονων παιδιών με στολή.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100101_06/03/2009_306500 Ευχαριστώ τον ΣΔ για υπόδειξη