Από την ημέρα της άφιξης του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ στην Αθήνα, διεξάγεται ένα άνευ προηγουμένου παζάρι για το Σκοπιανό, με ορατό το «πάρε-δώσε» μεταξύ της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, από την μία πλευρά, και της Αθήνας και των Σκοπίων από την άλλη. Πρώτο αποτέλεσμα αυτής της συναλλαγής, ήταν η συνάντηση της κ. Ντόρας Μπακογιάννη με τον πρωθυπουργό της γειτονικής χώρας, κατά την οποία δεν διαφώνησαν σε όλα, όπως ισχυρίστηκαν, η Ελληνίδα υπουργός και ο κ. Νικολά Γκρουέφσκι. Η πρώτη άτυπη συμφωνία, για τον ερμαφρόδιτο συνδυασμό διπλής-σύνθετης ονομασίας είναι γεγονός.
Η συνάντηση του κ. Γιαπ ντε Χοπ Σέφερ με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, και η συζήτηση που ακολούθησε στη βάση του μηνύματος που απέστειλε ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους, έδωσε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να τεθούν οι «κόκκινες γραμμές» των δύο πλευρών. Ετσι, ο κ. Σέφερ, ο υφυπουργός Εξωτερικών Ντάνιελ Φριντ και η Αμερικανίδα μόνιμη αντιπρόσωπος στο ΝΑΤΟ, Βικτόρια Νούλαντ, πήραν το πράσινο φως που περίμεναν για να δράσουν.
Από τις 5 Μαρτίου έχει κινητοποιηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός, από την Ουάσιγκτον και την έδρα των Ηνωμένων Εθνών μέχρι τις Βρυξέλλες, για να επιτευχθεί ο συμβιβασμός για την ονομασία. Και όμως... Η αρμόδια κυβέρνηση είχε το θράσος να διαψεύδει γεγονότα και ο αναπληρωτής εκπρόσωπος να μη λέει την αλήθεια γνωρίζοντας ότι ο ισχυρισμός του, πως δεν έφτασαν μηνύματα στην Αθήνα, ήταν διάτρητος και ξεπερνούσε τα όρια του καραμπινάτου ψέματος. Ταυτόχρονα, ήταν θλιβερή και η προσπάθεια των ουραγών της κυβέρνησης, να πείσουν ότι δεν ασκήθηκε καμία πίεση. Μα ποιος ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο; Αλλωστε, οι Αμερικανοί απλά... συμβουλεύουν, μόνο... ενθαρρύνουν την ελληνική κυβέρνηση για να συμβιβαστεί. Τα ίδια δεν έκαναν και την περίοδο των Ιμίων. Πιέστηκε ο τότε πρωθυπουργός να συναντηθεί με τον Μεσούτ Γιλμάζ στη Κρήτη; Οχι βέβαια. Τον... παρακάλεσε γονατιστός ο Τόμας Μίλερ, δεύτερος στην ιεραρχία της αμερικανικής πρεσβείας και ο κ. Σημίτης αποφάσισε να μην του χαλάσει το χατίρι.
Μήπως αυτός ο ανεκδιήγητος ο Χαβιέ Σολάνα, με τα αμέτρητα άλυτα «προσωπικά προβλήματα και ενδιαφέροντα», που επηρεάζουν την απόδοσή του, πίεσε την Μεγάλη Τετάρτη του 2004 τον Τάσσο Παπαδόπουλο να αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν; Ούτε συζήτηση... Το μόνο που δεν έκανε, ήταν να τον οδηγήσει στο... σφαγείο! Η, μήπως, πιέστηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από τους Αμερικανούς, όταν έσπευσε να δηλώσει την υποστήριξή του στο καταστροφικό κείμενο του τότε γ.γ. του ΟΗΕ, πριν μιλήσουν οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες. Ελάτε, τώρα. Όχι, βέβαια. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, στη βάση της ειλικρινούς φιλίας τους, του ζήτησε μία χάρη. Να μην του την κάνει; Μα φίλοι και σύμμαχοι δεν είμαστε; Αλλωστε, οι Αμερικανοί ηγέτες... υποστηρίζουν την Ελλάδα, με κλειστά τα μάτια, σε όλα τα θέματα που την απασχολούν. Δεν βλέπετε τις νίκες μας στο Σκοπιανό, στο Αιγαίο, στα ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στο θέμα της Θεολογικής της Χάλκης; Ο ένας θρίαμβος ακολουθεί τον άλλο.
Το διπλωματικό παιχνίδι του Σκοπιανού, θα κριθεί σε διάφορες φάσεις. Ηταν καθοριστική η πρώτη Δευτέρα τούτου του μήνα, όταν ο κ. Σέφερ πέρασε τα σκαλοπάτια του Μαξίμου και ο Αμερικανός πρέσβης -έξι ώρες μετά- έσπευδε στο υπουργείο των Εξωτερικών και τα είπε, πρόσωπο με πρόσωπο, με την κ. Μπακογιάννη. Στο πιάτο, οι συνεργάτες του κ. πρέσβη έβαλαν και την αφεντιά μου, αλλά προς τιμή τους, οι συνομιλητές τους, έκοψαν τη συζήτηση με το μαχαίρι. Ακολούθησε η επίσκεψη του κ. Φριντ στα Σκόπια, και η πρόσκληση για καφέ εκ μέρους της κ. Νούλαντ, που δεν ήταν πικρός, όσο και αν προσπάθησαν να μας πείσουν για το αντίθετο. Τι απομένει τώρα; Είναι η σειρά της κ. Κοντολίζα Ράις, που για να είμαστε δίκαιοι έκανε και την αρχή, όταν υποδέχθηκε στο γραφείο της την κ. Μπακογιάννη και -λίγες ώρες πριν- τον Σκοπιανό ομόλογό της. Εφυγαν και οι δύο από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ με κομμένα τα φτερά.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν δέχεται πιέσεις... Το είπε ο πρωθυπουργός και εμένα με έπεισε! Αφού, από εκείνη την ημέρα και ειδικά μετά τα βαθυστόχαστα άρθρα επιφανών αναλυτών, αφαίρεσα από το λεξιλόγιό μου τη λέξη αυτή. Οι Αμερικανοί δεν... πίεσαν ποτέ την Ελλάδα, ούτε για το Σκοπιανό, ούτε για άλλο θέμα. Μία συμβουλή έδωσαν «να τα βρούμε με τους γείτονές μας», και αφού δεν ακούσαμε τη συμβουλή τους, έθεσαν σε ισχύ την επόμενη «δυναμική» ενέργειά τους: Ενθάρρυναν τον κ. Καραμανλή, αλλά αυτός βράχος. Πάλι δεν συναίνεσε... Ξέρετε ποιο είναι το επόμενο βήμα... Θα πέσουν στα πόδια του και θα τον... παρακαλέσουν με δάκρυα στα μάτια... Κούνια που μας κούναγε...;
Η συνάντηση του κ. Γιαπ ντε Χοπ Σέφερ με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, και η συζήτηση που ακολούθησε στη βάση του μηνύματος που απέστειλε ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους, έδωσε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να τεθούν οι «κόκκινες γραμμές» των δύο πλευρών. Ετσι, ο κ. Σέφερ, ο υφυπουργός Εξωτερικών Ντάνιελ Φριντ και η Αμερικανίδα μόνιμη αντιπρόσωπος στο ΝΑΤΟ, Βικτόρια Νούλαντ, πήραν το πράσινο φως που περίμεναν για να δράσουν.
Από τις 5 Μαρτίου έχει κινητοποιηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός, από την Ουάσιγκτον και την έδρα των Ηνωμένων Εθνών μέχρι τις Βρυξέλλες, για να επιτευχθεί ο συμβιβασμός για την ονομασία. Και όμως... Η αρμόδια κυβέρνηση είχε το θράσος να διαψεύδει γεγονότα και ο αναπληρωτής εκπρόσωπος να μη λέει την αλήθεια γνωρίζοντας ότι ο ισχυρισμός του, πως δεν έφτασαν μηνύματα στην Αθήνα, ήταν διάτρητος και ξεπερνούσε τα όρια του καραμπινάτου ψέματος. Ταυτόχρονα, ήταν θλιβερή και η προσπάθεια των ουραγών της κυβέρνησης, να πείσουν ότι δεν ασκήθηκε καμία πίεση. Μα ποιος ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο; Αλλωστε, οι Αμερικανοί απλά... συμβουλεύουν, μόνο... ενθαρρύνουν την ελληνική κυβέρνηση για να συμβιβαστεί. Τα ίδια δεν έκαναν και την περίοδο των Ιμίων. Πιέστηκε ο τότε πρωθυπουργός να συναντηθεί με τον Μεσούτ Γιλμάζ στη Κρήτη; Οχι βέβαια. Τον... παρακάλεσε γονατιστός ο Τόμας Μίλερ, δεύτερος στην ιεραρχία της αμερικανικής πρεσβείας και ο κ. Σημίτης αποφάσισε να μην του χαλάσει το χατίρι.
Μήπως αυτός ο ανεκδιήγητος ο Χαβιέ Σολάνα, με τα αμέτρητα άλυτα «προσωπικά προβλήματα και ενδιαφέροντα», που επηρεάζουν την απόδοσή του, πίεσε την Μεγάλη Τετάρτη του 2004 τον Τάσσο Παπαδόπουλο να αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν; Ούτε συζήτηση... Το μόνο που δεν έκανε, ήταν να τον οδηγήσει στο... σφαγείο! Η, μήπως, πιέστηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από τους Αμερικανούς, όταν έσπευσε να δηλώσει την υποστήριξή του στο καταστροφικό κείμενο του τότε γ.γ. του ΟΗΕ, πριν μιλήσουν οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες. Ελάτε, τώρα. Όχι, βέβαια. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, στη βάση της ειλικρινούς φιλίας τους, του ζήτησε μία χάρη. Να μην του την κάνει; Μα φίλοι και σύμμαχοι δεν είμαστε; Αλλωστε, οι Αμερικανοί ηγέτες... υποστηρίζουν την Ελλάδα, με κλειστά τα μάτια, σε όλα τα θέματα που την απασχολούν. Δεν βλέπετε τις νίκες μας στο Σκοπιανό, στο Αιγαίο, στα ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στο θέμα της Θεολογικής της Χάλκης; Ο ένας θρίαμβος ακολουθεί τον άλλο.
Το διπλωματικό παιχνίδι του Σκοπιανού, θα κριθεί σε διάφορες φάσεις. Ηταν καθοριστική η πρώτη Δευτέρα τούτου του μήνα, όταν ο κ. Σέφερ πέρασε τα σκαλοπάτια του Μαξίμου και ο Αμερικανός πρέσβης -έξι ώρες μετά- έσπευδε στο υπουργείο των Εξωτερικών και τα είπε, πρόσωπο με πρόσωπο, με την κ. Μπακογιάννη. Στο πιάτο, οι συνεργάτες του κ. πρέσβη έβαλαν και την αφεντιά μου, αλλά προς τιμή τους, οι συνομιλητές τους, έκοψαν τη συζήτηση με το μαχαίρι. Ακολούθησε η επίσκεψη του κ. Φριντ στα Σκόπια, και η πρόσκληση για καφέ εκ μέρους της κ. Νούλαντ, που δεν ήταν πικρός, όσο και αν προσπάθησαν να μας πείσουν για το αντίθετο. Τι απομένει τώρα; Είναι η σειρά της κ. Κοντολίζα Ράις, που για να είμαστε δίκαιοι έκανε και την αρχή, όταν υποδέχθηκε στο γραφείο της την κ. Μπακογιάννη και -λίγες ώρες πριν- τον Σκοπιανό ομόλογό της. Εφυγαν και οι δύο από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ με κομμένα τα φτερά.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν δέχεται πιέσεις... Το είπε ο πρωθυπουργός και εμένα με έπεισε! Αφού, από εκείνη την ημέρα και ειδικά μετά τα βαθυστόχαστα άρθρα επιφανών αναλυτών, αφαίρεσα από το λεξιλόγιό μου τη λέξη αυτή. Οι Αμερικανοί δεν... πίεσαν ποτέ την Ελλάδα, ούτε για το Σκοπιανό, ούτε για άλλο θέμα. Μία συμβουλή έδωσαν «να τα βρούμε με τους γείτονές μας», και αφού δεν ακούσαμε τη συμβουλή τους, έθεσαν σε ισχύ την επόμενη «δυναμική» ενέργειά τους: Ενθάρρυναν τον κ. Καραμανλή, αλλά αυτός βράχος. Πάλι δεν συναίνεσε... Ξέρετε ποιο είναι το επόμενο βήμα... Θα πέσουν στα πόδια του και θα τον... παρακαλέσουν με δάκρυα στα μάτια... Κούνια που μας κούναγε...;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου